FPS doskonały?

Cześć!
Na wstępie chciałbym podziękować za tak pozytywną odezwę z Waszej strony i sporą dozę wyrozumiałości, którą się wykazaliście w konfrontacji z moim pierwszym tekstem. Dzięki za komentarze, lajki i share'y oraz PV. Zgodnie z obietnicą, tym razem dowożę materiał bardziej merytoryczny, który w moim idealnym świecie rozpocznie wartościową dyskusję na temat ideału FPS'a i tym czym dla Was jest doskonały shooter. Z jednej strony bardzo bym chciał, aby tym razem obyło się bez zbędnych dygresji, z drugiej natomiast znam siebie na tyle dobrze, że w paru miejscach mogę popłynąć. Chwytajcie za broń, sprawdźcie amunicję i ruszamy do boju. Zapraszam do świata najlepszych strzelanek!

Zdążyć przed E3

Jest to ledwie drugi tekst, a już walczę nie tylko z własnymi i Waszymi oczekiwaniami, ale także z presją czasową pod postacią E3. Już jutro (11.06), w Los Angeles rusza Electronic Entertainment Expo. Jest to jedna z największych imprez poświęconych gamingowi (nie tylko grom jako takim, ale także sprzętowi dla graczy i technologiom mającym na celu popularyzację i uprzyjemnianie elektronicznej rozrywki). Z punktu widzenia branży jest to jedna z najlepszych okazji, aby pokazać się z jak najlepszej strony i zachwycić publikę pogrążając po drodze konkurentów. Co roku, w ramach pokazu odbywającego się w LA Convention Center, zostaje zapowiedziana lub pokazana z nowej strony co najmniej jedna gra, która ma szanse podbić nasze serca i portfele w nadchodzącym roku. W zeszłym ujął mnie za serce świeżutki tytuł od Ubi Softu: Watch Dogs, natomiast w ramach tegorocznych targów z ciekawością patrzę w kierunku Konami oraz rodzimego CD Projekt RED. Moją uwagę przyciąga także starcie tytanów sceny FPS, czyli Call of Duty reprezentowany przez elitarną jednostkę Ghosts oraz czwarta odsłona serii Battlefield. Stąd też bierze się mój mały deadline - chcę trochę pogdybać i ponarzekać, zanim Activision i EA zdobędą pierwszego fraga, co w zasadzie dzieje się już teraz na panelach i pokazach przed E3. Jeszcze jedno: poniższy tekst zawiera dawkę spoilerów, zatem jeśli macie zamiar nadrobić zaległości w klasyce, szczególnie w postaci serii Modern Warfare lub Battlefield, to wróćcie proszę później.

Call of Field 4: Farma Fragów

W nawiązaniu do poprzedniego wpisu, FPS'y do pewnego momentu były dla mnie jedynie bezmyślnym sposobem na rozładowanie nerwów i treningiem refleksu. Z rzadka udawało im się dostarczyć rozrywki na poziomie filmu sensacyjnego lub czegoś w tym stylu, ale nie był to dla mnie problem. Zaczynałem od Wolfenstein'a 3d i Doom'a, w które graliśmy na lekcjach informatyki w podstawówce i powoli przechodziłem do produkcji ambitniejszych typu Quake i Unreal (którego dostałem jako gratis do mojej pierwszej karty graficznej, którą samodzielnie zainstalowałem), aż skończyłem na zorientowanych na multi Q3 Arena oraz Unreal Tournament. Po drodze był pierwszy Aliens versus Predator i kilka innych pozycji, których nie pamiętam. Ogólnie rzecz biorąc w FPS'y grałem głównie w multi i nie szukałem w nich głębi tak charakterystycznej dla przygodówek i RPG'ów. Mój światopogląd definitywnie wywrócił do góry nogami pierwszy Modern Warfare. Z jednej strony byłem wściekły, że grę skończyłem w niespełna 10 godzin, ale emocji (wynikających ze scenariusza, a nie jego długości), które towarzyszyły mi w trakcie rozgrywki nie zapomnę do dziś. Do tej pory wciąż rzadko mi się zdarza tak mocno zżyć z bohaterami, jak to miało miejsce w przypadku serii MW. Jakby tego nie było dosyć, w między czasie Battlefield udowodnił mi, że do fajnego multi nie trzeba laserów, rocket-jumpów i wyrzutni pocisków atomowych. W ten sposób narodziła się moja fascynacja rodziną First Person Shooterów.

Prawdziwe duchy z odmrożeniem trzeciego stopnia

Kiedy patrzę na wszystkie FPS'y, które przemieliłem przez ostatnich 10 lat, dochodzę do wniosku, że do każdego mam kupę zastrzeżeń i tylko w dwie serie jestem w stanie grać dłużej niż parę dni. Są to Call of Duty i Battlefield. Pierwsze cenię ze względu na scenariusz i tempo rozgrywki. I od tego zacznę. Jestem z pokolenia, które czekało z bijącym sercem na każdy Mega Hit na Polsacie, lub dowolną zagraniczną produkcję po 22 na TVP. Wyrosłem na filmach sensacyjnych i dalej je lubię niezależnie od konwencji. Grając w Modern Warfare czułem, że jestem bohaterem takiego wysokobudżetowego filmu. Akcja, scenariusz oraz postacie wyglądały jak żywcem wyjęte z kina, a ja cieszyłem się jak dziecko oglądając ich kolejne perypetie. Do końca życia zapamiętam obraz po wybuchu bomby atomowej w Shock and Ave, widok padającego Zachajewa, wycelowaną we mnie lufę rewolweru Shepherda w Loose Ends, śmierć Soapa i "egzekucję" Makarowa na koniec serii. Dobrym podsumowaniem cyklu może być ten krótki film uzupełniający historię między MW1 i MW2:  Próżno szukać tego w Battlefield. Nie czułem, a niedługo pewnie zapomnę pościg za Salomonem pod koniec 3 oraz perypetie Parszywej Kompanii z BC 1 i 2 (choć do tej pory szkoda mi Flynna i Montesa). Problem w tym, że w MW czuję się jakbym był w grze, ponieważ broń brzmi jak plastik, otoczenie jest niezniszczalne. Co innego jest w BF: nie chodzi tu tylko o pojazdy czy broń, ale także o balistykę, Frostbite i wrażenie uczestniczenia w prawdziwych manewrach. Call ma wciągający single, którego silnik niestety się mocno zestarzał, natomiast BF nadrabia brak polotu w singlu świetnym klimatem multi, silnikiem (padające domy w Bad Company 2) i przyjemną grafiką. 

Oczekiwania versus predator

Skoro mamy już ogólny pogląd na obie serie, to czego można się spodziewać po kolejnych odsłonach? Niestety (lub na szczęście) tego samego, a przynajmniej tak to póki co wygląda. Activision i Infinity Ward zatrudniły Stephena Gaghana, który na swoim koncie ma Traffic (Oscar) i Syrianę oraz ekipę odpowiadającą za odrobinę odświeżony silnik graficzny, zaś EA pokazało nam efekt ptasiora (PeckFX od AMD), Frostbite prawie kolejnej generacji (dziś mają pokazać wgniatające efekty przy odmrożeniu 3.0) i dało posłuchać Bonnie Tyler w tonącym samochodzie (kto jeszcze oprócz mnie zaczął szukać otwartego okna z reklamą podczas pierwszego oglądania Fishing in Baku?). Co z tego wynika dla nas graczy? Jak dla mnie znów zapowiada się finansowo intensywny czwarty kwartał roku, bo dla fabuły i odrealnionego multi kupię Call'a, a BF zagości na półce ze względu na realizm, ogromne multi i pojazdy. Tu pojawia się mój problem - znów wywalę prawie pół tysiaka za dwie gry (i kolejne grube sumy za dodatki, no bo jak to tak można bez dodatków). Kupienie jednej fajnej gry zoptymalizowanej pod prawie każdym względem (nie ma ideałów, coś by musiało nie trybić) byłoby chyba za łatwe. Drugie dno to kumple, którzy dzielą się na dwa obozy - jedni odpowiedzą na Zew Obowiązku woląc lekki i dynamiczny multi, zaś pozostali wybiorą manewry na realistycznym Polu Walki (a ja jak debil będę skakał od jednych do drugich bo nie mam tak sprecyzowanego zdania i fanboy'em nie jestem). Po drodze jeszcze wyłapiemy tonę bugów i z nerwów zjemy paznokcie oglądając kolejne niedoróbki i nieczyste zagrania.

Shoot to thrill

Na koniec wypada mi podsumować mój ideał FPS'a:
Scenariusz: jak z dobrego filmu akcji lub dramatu, wzorcem jest seria Modern Warfare (na czele z drugą częścią i teamem Roach + Ghost) z trzymającą w napięciu historią i dynamicznymi zwrotami akcji, wadą w tym wypadku są wszechobecne skrypty i niewidoczne ściany
Multi: Możliwie najbardziej realne, tak, żebym poczuł się jak w "Helikopterze w ogniu" lub w "Jarhead" - niepokonanym wzorem jest Battlefield razem ze swoim społecznościowym battlelgoiem, wadą są płatne dodatki za astronomiczne sumy
Broń: realistyczna (dźwięk i balistyka) z możliwościami zmian i ulepszania jak w Dead Island (warsztat i możliwość łączenia różnych komponentów w jedną "zabawkę" sprawia dużo frajdy, choć średnio pasuje do wojennego FPS mającego symulować rzeczywistość)
Otoczenie: Żyjące i pełne niespodzianek jak w Far Cry 3, ze szczegółami i smaczkami jak w Crysis 3 z nastrojową grafiką bazującą na zabawach światłem i klimatem jak w Metro Last Light (polecam tekst Opsona). Oczywiście zniszczalne i otwarte ponad wszystko (w granicach rozsądku rzecz jasna - niektóre mapy w BF bez pojazdów są nie do zdzierżenia).
Smaczki: noże jak w BF3 (wrażenie ze zdobycia fraga nożem od tyłu w BF3 jest mistrzostwem świata i kompletnym przeciwieństwem krojenia "tuszy wołowej" w CoD'zie - ciach i koniec, brak tylko kotletów na miejscu kaźni - podobny efekt pasuje raczej do katany lub innego miecza, którym możesz pomachać i lecisz dalej), pojazdy (bo każdy od czasu lubi polatać lub wypalić z grubej rury czołgu), zmienne tryby multi: lekki jak MW i realistyczny jak BF plus polowanie a'la łowca z Crysis 3.
A jaka jest Wasza recepta na ideał?

Na sam koniec ciekawostka: BF3 w Polsce sprzedało się zdecydowanie lepiej niż Call of Duty MW3 mimo, że liczby dla całego świata są zupełnie odwrotne a Battlefield fizycznie nie staniał poza Originem aż do ubiegłego miesiąca (Activision-Blizzard sprzedażowo wygrało tę bitwę z EA). Czyżby Polacy woleli realizm, czy może jednak ważniejszy jest dobry marketing, którego w Polsce zabrakło dla MW3? No i na sam koniec zostaje dyskusja na temat tego w co wolimy grać z kumplami: czy mamy ochotę na męską przygodę na realnym Polu Walki, czy raczej dynamiczną, niezobowiązującą zabawę w ramach Nowoczesnej Wojny lub Tajnych Operacji. Jako bonus gameplay z nowego CoD: