Granica polsko-chińska

Gdzie przebiega granica między tabletem „markowym”, a „chińczykiem”? Czy polskie urządzenia można nazwać polskimi, skoro są montowane w Chinach? Czy produkty uznanych firm, są naprawdę lepsze od tych mniej popularnych? A może wręcz przeciwnie i kupowanie Asusów, Samsungów, czy Acerów jest wyrzucaniem pieniędzy w błoto? Te pytania bardzo regularnie pojawiają się w komentarzach pod artykułami na temat tabletów i wiele osób zdaje się mieć wyrobioną opinię na ten temat, którą próbują narzucić innym.

Nie da się zaprzeczyć, że pierwsze generacje najtańszych tabletów były mniej lub bardziej tragiczne i chcąc zakupić któryś z nich, szukało się tego najmniej złego. Do dziś pamiętam traumę, którą przechodziłem w trakcie przygotowywania dużych testów porównawczych tych urządzeń, bo znalezienie czegoś w pełni działającego graniczyło z cudem i rozpakowując kolejną paczkę przywiezioną przez kuriera wiedziałem, że mogę się spodziewać nowego zestawu kłopotów. Dlatego też przez długi czas byłem dużym przeciwnikiem wszelkich „chińczyków”, bo w kupowanych przez siebie rzeczach przede wszystkim cenię bezproblemowe działanie. Ale kilka miesięcy temu coś się zmieniło i okazało się, że jestem w stanie spokojnie opisać supermarketowy tablet, nawet jeśli w lodówce skończył się zapas piwa bezpieczeństwa, które po pracy stoi na straży mojego zdrowia psychicznego. Największą poprawę można było zaobserwować w nowościach niektórych polskich marek.

Ile procent polskości jest w polskim tablecie?

Wspomniany przed chwilą wzrost jakości wykonania jest w dużej mierze wynikiem tego, że część z firm wyewoluowała z „przerzucaczy pudełek”, którzy tylko zamawiają coś z katalogu chińskiej fabryki i przesyłają do niej logo mające się znaleźć na obudowie. Zamiast tego, zaczęły same projektować część produktów (zarówno obudowę, jak i płytkę drukowaną), same przeprowadzać kontrolę jakości w fabryce (bo wynajmują własne linie produkcyjne, którymi mogą w jakimś zakresie zarządzać) i dorobiły się skromnych działów R&D. Można zaryzykować stwierdzenie, że w tym momencie GoClever Hybrid, czy Kiano Elegance, są tak samo polskie, jak iPad jest amerykański. Dzięki temu niegdyś bardzo często spotykane problemy (pływający ekran, wariujący dotyk w czasie ładowania, pewne często powtarzające się błędy oprogramowania) zostały prawie całkowicie wyeliminowane (przynajmniej w tych trochę droższych modelach). A to pociągnęło za sobą znaczne zmniejszenie liczby zwrotów i napraw gwarancyjnych, co też umożliwiło uruchomienie takich programów jak Kiano Assistance, czy serwisu door-to-door Modecoma i GoClevera (co prawda tylko na niektóre modele i przez ograniczony czas, ale to zawsze coś). Czyli, krótko mówiąc, kupno taniego tabletu w supermarkecie przestało przypominać grę w rosyjską ruletkę.

Tożsamość „chińczyka”

Ale to nie koniec tegorocznych transformacji. Na przykład kiedyś naturalnym środowiskiem sprzętów „niemarkowych” były półki supermarketowe i bardzo niskie przedziały cenowe, więc dało się nakreślić granicę „złotówkową” między „chińczykiem”, a sprzętem „markowym”. Ale od pewnego czasu niektóre firmy (szczególnie Acer i Asus, ale też HP, czy Lenovo) starają się tworzyć coraz tańsze gadżety, które zaczynają wkraczać na „nieswoje” terytoria.

Asus MeMO Pad HD 7 i Acer Iconia B1 – efekty cięcia kosztów dużych marek wcale nie zachwycają czymś nadzwyczajnym

Powyższa ekspansja odbywa się kosztem jakości wykonania, wykorzystanych materiałów i funkcjonalności. Z drugiej strony firmy takie jak Modecom, Kiano, czy Prestigio uczą się „rzeźbić” w metalu, dbać o ergonomię i zatykać zbędne szpary. Dlatego dochodzi teraz do takich sytuacji, że Kiano Elegance, czy Modecom 9704 kosztują mniej niż 1000 złotych, a są o niebo lepiej wykonane od Galaxy Tabów Samsunga, czy MeMO Padów Asusa, a MeMO Pad 7 HD, czy seria Acer Iconia A-1/B-1 wręcz stąpają po granicy materiałowej akceptowalności. Widać więc, że ogólnie przyjęty podział typu markowe = dobrze wykonane, niemarkowe = słabo wykonane zaczyna być mocno zdezaktualizowany.

Kiano Elegance 9.7 i Modecom 9704 to jedne z najlepiej wykonanych tabletów, z którymi miałem do czynienia i to nie tylko w swojej klasie cenowej

Dobre, bo polskie?

Czy to znaczy, że już można kupić polskiego iPada, czy Transformera za ułamek ceny? Nie. W powyższych akapitach nie chodziło mi o przekazanie takiej informacji. Chodzi mi bardziej o to, że jeśli się weźmie sprzęt „markowy” i „niemarkowy” kosztujący mniej więcej tyle samo, to ich jakość będzie zbliżona, a pod pewnymi względami polskie „chińczyki” mogą być nawet lepsze. Jest jeszcze jednak kilka rzeczy, którymi tak zwane B-brandy różnią się od porządnych tabletów klasy premium i można je zapakować do worka z napisem Brak zrównoważenia i dbałości o szczegóły.

Na przykład gdy testowałem MeMO Pada HD 7, to przypadł mi on do gustu, bo widać w nim zdrowy rozsądek projektantów i dobrze przemyślane kompromisy konstrukcyjne. Po prostu Asus nie próbował zagiąć czasoprzestrzeni i zrobić z tego tabletu czegoś, czym on nie jest. Z drugiej strony mamy na przykład pęd do wysokich rozdzielczości, przez który dostajemy tablety dobrze wykonane i ładnie wyglądające na półce, ale w praktyce okazuje się, że procesor jest za słaby żeby sobie w pełni poradzić ze swoim zadaniem, a czas pracy na akumulatorze jest niezbyt zadowalający. Oczywiście są osoby, którym takie rzeczy nie przeszkadzają i po prostu chcą mieć jak najlepszy ekran, za jak najmniejsze pieniądze, ale moim zdaniem jest to forma ślepej uliczki rozwojowej i powinien to być raczej dodatek do głównej linii „zrównoważonych” produktów, a nie coś, co ma przekonywać „chińczykosceptyków”. Niestety, zmiana podejścia osób planujących strategię firm będzie możliwa prawdopodobnie dopiero wtedy, gdy zmieni się podejście kupujących. No bo jeśli stereotypowy Kowalski zobaczy w Biedronce tablet z ekranem o rozdzielczości 2048 × 1536, czterema rdzeniami i akumulatorem o jakiejś wyssanej z palca pojemności, to nie spojrzy nawet na leżący obok niego sprzęt, który ma „zaledwie” 1024 × 768 (ale płynnie działający interfejs), mniej mAh (ale w praktyce dłużej wytrzymujący bez doładowania) i mniej wbudowanej pamięci (ale nie krztuszącej się przy dowolnej operacji zapisu). Magia liczb i prześciganie się w specyfikacji są nadal bardzo silne, przez co twardą ręką rządzą tym rynkiem. Ale może kiedyś...

MediaTek już szykuje 8-rdzeniowe procesory do budżetowych tabletów. Co z tego, że pojedynczy rdzeń będzie niemiłosiernie słaby – chip i tak się sprzeda, bo się ładnie prezentuje w tabelkach.

Brak dbałości o szczegóły to trochę szersze pojęcie. Przykładowo zaskakująco często spotykam się z wyjściem słuchawkowym umieszczonym w miejscu, gdzie normalnie spoczywa nadgarstek użytkownika. Drobiazg? Tak, ale irytujący. Poza tym nie przypominam sobie kiedy ostatnio przetestowałem tani tablet z sensownymi wbudowanymi głośnikami. Przeważnie są one dziwnie umieszczone, zbyt ciche, a nawet jeśli przetworniki mają sensowną głośność, to charczą, albo wydają z siebie dźwięk bardziej płaski, niż front Keiry Knightley. A przecież tablety mają z definicji służyć do konsumpcji multimediów... Innym grzeszkiem konstrukcyjnym jest montowanie jak najtańszej pamięci flash, która „niestety” miewa bardzo duży wpływ na szybkość działania interfejsu w niektórych sytuacjach. No i w „chińczykach” próżno szukać jakichkolwiek warstw ochronnych na ekranie, które by poprawiały ślizg palca, ułatwiały utrzymanie jego czystości, czy poprawiały widoczność obrazu, gdy nie stoi się w cieniu. Niektórzy mogą uznać, że nie warto za coś takiego dopłacać kilkaset złotych, żeby kupić coś „markowego” i w sumie jest w tym trochę racji, ale każda osoba mająca styczność ze sprzętem klasy premium powie, że te drobnostki mają zaskakująco duży wpływ na końcową ocenę i komfort użytkowania, więc prawda leży tu gdzieś po środku i zależy od osobistych priorytetów.

No dobrze, wiem że Keira Knightley nadrabia czymś innym, więc proszę fanów o odłożenie tych cegłówek ;)

Wzrok utkwiony w przyszłość

Jeśli w trakcie czytania tego wpisu poczułeś się trochę zagubiony i zacząłeś zastanawiać o co chodzi, to nie dziwię się śpieszę z pomocą. Reasumując, ostatnimi czasy nie da się nakreślić sztywnej granicy między tabletem polskim i chińskim, markowym i niemarkowym. Ostatnie miesiące przyniosły takie zmiany na tym rynku, że nawet taki „chińczykosceptyk” jak ja zaczyna uważać niektóre z urządzeń tego typu za warte swojej ceny i zakupienia. Choć moim zdaniem nadal nie można mówić o tym, że Kiano/GoClever/Modecom/Prestigio/Krzakotab oferują to samo co Asus/Samsung/Apple, ale za mniejsze pieniądze, to jednak ci producenci uczą się tworzyć gadżety, które nie tylko ładnie wyglądają na półce, ale które po prostu działają. I wygląda na to, że w przyszłości może być jeszcze lepiej, bo polski użytkownik jest bardzo wymagający i producenci tańszych tabletów starają się rozwijać, aby wyjść jego oczekiwaniom naprzeciw. Dlatego też zastanawia mnie co przyniesie pod tym względem przyszły rok i czy... GPS w końcu stanie się standardem w kategorii cenowej poniżej 1000 zł ;) Ale to już bardziej zależy od Rockchipa...