Jak umarła różnorodność smartfonów

Smartfony rozwijają się tak szybko jak rolka papieru toaletowego w szalecie publicznym, ale ostatnio coraz częściej mam wrażenie, że ten rozwój jest nie tylko tak samo szybki, ale też staje się równie... "emocjonujący".

Wystarczy spojrzeć na to w jaki dziwny sposób ukształtowała się smartfonowa półka premium, czego idealnym przykładem jest ten niedawny artykuł. Chcesz nowoczesny i dobrze wyposażony sprzęt? Musi być duży. Albo mieć jabłko na obudowie. Brzmi prawie jak wybór. Producenci prześcigają się w wielkości i rozdzielczości ekranu, wydajności podzespołów, megapikselach aparatu i cienkości obudowy (no może poza Nokią), ale w tym momencie wszystkie słuchawki z wyższej półki przypominają szczeniaki psów tej samej rasy i (co gorsza) pochodzące z tego samego miotu. Powstała też bardzo prosta zależność, że im smartfon jest droższy, tym musi być większy. W roku 2012 różnorodność na tym rynku całkowicie umarła i nie wygląda na to, że zostanie ona wskrzeszona.

Sony Xperia Z - pierwszy z wielu smartfonów z 5,5 calowym ekranem o rozdzielczości FullHD, które zobaczymy w ciągu najbliższych miesięcy. Emocjonujące...

Jeszcze w 2011 roku niektóre firmy nie bały się eksperymentować, bo rynek był jeszcze trochę dziki i bardziej nieprzewidywalny niż teraz, przez co nikt nie wiedział do końca co "załapie". Chociażby Sony Ericsson, równolegle ze swoim najlepszym modelem Arc, wypuścił znacznie mniejszego ray'a oraz Xperię Pro z mechaniczną klawiaturą. Czyli jeśli chciałem kupić najlepszy smartfon SE, to miałem do wyboru aż trzy zupełnie różne urządzenia. No i to lubię.

Gdzie się podziałeś następco Xperii ray. Nie, Xperia U się nie liczy.

Pod koniec 2010 roku HTC jeszcze nie bało się stworzyć Desire Z i 7 Pro, a Motorola jeszcze w miarę poważnie traktowała serię Milestone, choć kolejne "kamienie" trafiały do coraz mniejszej liczby krajów. A jak już jesteśmy przy Motoroli, to w 2010 roku firma ta nie bała się wprowadzić do sprzedaży Flipout'a i Backflip'a. Szczególnie bardzo brakuje mi następcy tego pierwszego, z aparatem nadającym się do... czegokolwiek, z ekranem, na którym coś widać i z akumulatorem, który wytrzymuje jeden dzień. Marzenia...

HTC doszło do miejsca, w którym jest między innymi dzięki popularności serii TyTN. Desire Z to ich ostatni sprzęt tego typu.

Jeszcze nie tak dawno temu czasem pojawiały się telefony z klawiaturą w stylu Blackberry, ale przeważnie miały one słaby procesor i kiepski ekran. A teraz? Nawet Blackberry uznało, że ważniejsze jest jak najszybsze wypuszczenie smartfona bez mechanicznej klawiatury niż następcę klasycznych Boldów.

Czyli co przyniosło nam ostatnie kilkanaście miesięcy rozwoju smartfonów?

Księgowi wszystkich korporacji popodkładali projektantom urządzeń granaty pod fotele, których wybuch chyba "coś" im urwał, dzięki czemu nastąpiła:

• Śmierć sliderów. Niby Motorola rok temu stworzyła Droida 4, ale trafił on tylko do jednego amerykańskiego operatora. Jest jeszcze (płonna) nadzieja na to, że Nokia stworzy następcę E7, ale o następcy E52 raczej nie ma co marzyć. No i biedne Palmy Pre... A tak chciałem sobie kupić Pre 3.
• Śmierć telefonów "jeżynkopodobnych". Co prawda już wcześniej wymarły one w "wyższych sferach", ale teraz nie ma ich już nawet w tych niższych.
• Śmierć małych smartfonów. Poza Apple nikt już nie produkuje flagowych urządzeń z obudową węższą niż 60 mm. Na upartego można by było wymienić Motorolę RAZR i, ale to i tak mało. Sony też już raczej nie planuje pełnokrwistego następcy ray'a i trzeba się zadowolić Xperią U, która jest niestety półśrodkiem dla kogoś szukającego czegoś więcej niż absolutne minimum. Co to za czasy, że kupując sprzęt z jabłkiem jest się hipsterem...
• Śmierć eksperymentów. OK, może to lekka przesada, bo w sumie nigdy nie było zbyt wielu nowatorskich urządzeń, ale teraz można mieć pewność, że w ciągu najbliższych miesięcy nic nas nie zaskoczy. A ja tak bardzo bym chciał zobaczyć następcę Flipout'a albo po prostu coś, co spowoduje, że poczuję lekki powiew świeżości w tym zatęchłym rynku. Dobrze, że chociaż coś się ruszyło w sprawie kolorów obudowy, dzięki czemu w końcu biel i czerń przestały być jedynymi słusznymi barwami.

Gdy słyszę o najnowszym, superturbowypasionym smartfonie jakiejkolwiek firmy, to bez patrzenia wiem jak będzie wyglądał. No cóż, portfele większości mają zawsze rację, a zadowoleni panowie z Samsunga planują wyprodukować 100 milionów Galaxy S IV, które zapewne będą się sprzedawały jak róże w walentynki, albo kremówki w Wadowicach. A wybredna mniejszość pomruczy coś pod nosem o śmierci różnorodności, ale i tak nikt na nią nie zwróci uwagi bo dogadzanie mniejszościom jest nieopłacalne.

Ciekawe ile czasu sobie poczekam na kolejny eksperyment tego typu...