Osobiście nie przepadam za wszelkiego rodzaju nagrodami dla najlepszego smartfona roku, ponieważ według mnie coś takiego jak najlepszy smartfon po prostu nie istnieje, bo ile osób, tyle pomysłów na to jak powinien wyglądać idealny telefon. Jednak w ubiegłym roku do sprzedaży trafiła jedna słuchawka, która moim zdaniem zasłużyła na pewną... specyficzną „nagrodę”. Nazywa się ona „Najsmutniejszy smartfon roku”, a przydzieliłbym ją modelowi HTC One. Dlaczego? 

HTC One X+ i HTC One S to moim zdaniem jedne z najlepszych (o ile nie najlepsze) i najciekawszych smartfonów ubiegłego roku. Wyglądało na to, że po mocno średnim Sensation HTC przypomniało sobie jak robić porządny sprzęt. Dlatego też z niecierpliwością wyczekiwałem HTC One, który wyglądał mi na połączenie One S z One X, co bardzo mi odpowiadało i rozbudziło mój apetyt na to, że będzie to najlepszy telefon tej generacji. Jednak od początku obawiałem się o kilka rzeczy. Czy HTC znowu zaliczy falstart, taki jak z One X? Czy ekran pozostawi po sobie równie ambiwalentne uczucia, jak ten z Xperii Z? Czy programiści nie zepsują potencjału aparatu? Dziś w końcu otrzymałem swój egzemplarz testowy HTC One i na razie wygląda na to, że moje oczekiwania w dużej mierze zostały zaspokojone.

... i dlaczego może on nie mieć w praktyce żadnego znaczenia. Czyli krótki wykład na temat tego od czego zależy jakość zdjęć wykonanych aparatem cyfrowym. Do napisania tego tekstu pobudziły mnie komentarze pod newsem o HTC One, w których działo się to czego się spodziewałem: sporo osób pytało się czemu w tym smartfonie jest tylko czteromegapikselowa matryca.